wypatrywanie

Pamiętam ją siedzącą przed domem na ławce. Małą, starszą panią z laską. Ile lat temu? Dziesięć? Piętnaście? Jej siwe włosy i spokojny ton głosu, wypatrujące oczy sięgające za kratki w ogrodzeniu. Na co czekała... Nie wiem. Chyba na spotkanie. W tej decyzji wyjścia z domu i siedzenia na ławce, przed kuchennym oknem, w tej pozycji zwróconej do drogi, w wypatrywaniu, w wytężaniu słuchu wobec tego, co wokół – szczekanie psów, przechodzenie obok sąsiadów, przejazd traktorów, szelest wyciąganego z torby listonosza rachunku bądź listu – w tym wszystkim była jakaś nadzieja, że to jeszcze może życie. Kojarzy mi się z zapachem lata i dzieciństwem, z tymi sobotnimi spacerami do sklepu, tam i z powrotem, z przychodzeniem do niej babci. Z wypatrywaniem... Nie pamiętam gestów, słów, ani uśmiechu, tylko spokojny ton głosu.

Zapomniałam o niej. Chociaż przez tych kilka lat pojawiała się w codziennych rozmowach, wizytach u niej b. Jest, była. Ale zapomniałam o niej. Przyzwyczaiłam się do tego, że gdzieś tam niedaleko jest, w swoim domu, zamknięta w czterech ścianach pokoju. Dopiero moja własna choroba uświadomiła mi, że ona jest naprawdę, żywa, że nie jest tylko migoczącym w pamięci wspomnieniem z dzieciństwa, że jest teraz – sama, zrezygnowana i niepewna, bo jaka inaczej mogłaby być siedząc dwadzieścia cztery godziny na dobę w swoim pokoju. Właściwie to jej pamięć o mnie przywołała moje myśli o niej. B. mówi, że przesiaduje sama, nie wychodzi już do kuchni, nie przebiera się w dzienny strój (dzień i noc spędza w piżamie), nie ogląda telewizji. Nie wypatruje... ale wciąż dzwoni

.

Myślę, że to smutne. Dziś kończy się styczeń, ten długi, chorowity miesiąc, który mimo wszystko lubię. Lubię za to mroźne powietrze i ranne słońce. Styczeń słońcem przywraca ciepło (ja siedzę przy stole, ty ogrzewasz moje ręce). Dni są już dłuższe. Ciemność już nie tak dotkliwa. Jest może jakaś nadzieja na nowe... Styczeń jest wprowadzeniem. Wypatrywaniem wiosny (może dlatego zawsze w styczniu słucham Anny Marii Jopek), jakimś żalem, że już tyle zalicza się do tego, co było, a nie do tego, co może być, ale mimo wszystko jest jakimś (ludzkim, bo ludzkim, ale...) porządkiem. Nowy rok, nowy miesiąc znaczy, że jeszcze nie czas, jeszcze nie umieramy, możemy jeszcze być, możemy próbować od nowa budować nasze małe wielkie sprawy, z życiem się uporać, sobie radzić, próbować.

Myślę, że to smutne, że nie jesteśmy jako ludzie w stanie pomóc sobie nawzajem zmierzyć się z pewnymi doświadczeniami, na przykład ze strachem przed śmiercią i z samą śmiercią, z pustką, lękiem, samotnością, chorobą... To naprawdę smutne, że wobec tego wszystkiego jesteśmy sami, samiusieńcy, drżący (a może tylko niektórzy), że wszystko co robiliśmy, zrobiliśmy lub nie przestaje być istotne, a może nawet budzi lęk przed tym, czy tak to miało być. Myślę, że to smutne, jeśli pomyślę, że później nie zostaje nic tylko wyczekiwać...kiedy to się stanie, że mnie już nie będzie, że kogoś obok nie będzie, a przecież był. Myślę, że to może być smutne wyczekiwać na to, co niepewne...

Zastanawiam się jak to jest z perspektywy czasu. Czy dalej życie będzie polegać tylko na ciągłym wspominaniu tego, co było i patrzeniu na to, co jest u innych z zazdrością, że to już się u mnie nie stanie. Dlaczego już to przeczuwam i się tego boję? Pani M. ma ponad osiemdziesiąt lat, b. siedemdziesiąt. Dlaczego wydaje mi się, że brak im nadziei? Dlaczego jest w tym jakaś rozpacz I chęć odejścia, a może jednak ten telefon, te rozmowy to jeszcze podtrzymywanie życia, jakaś nadzieja, że może trzeba żyć i kolejny dzień przyjąć. Jeśli przyjdzie kolejna wiosna, chciałabym panią M. spotkać przed jej domem na ławce. Chciałabym przebiec obok jej domu, trzymając w ręce reklamówkę na zakupy i wykrzyknąć jej dzień dobry. Chciałabym, żeby się wtedy uśmiechnęła.Chciałabym mieć światło w sobie, odchodząc.

klik