pusty /gliniany /dzban

napełnij mnie pustą po brzegi

trąć mną poobijaj kanty

zastukaj w bok – kruchy

bo szklany

a gdy się pokruszę obiecaj

że zlepisz jak gliniany dzban

nie chce pozostać szkłem

które rani wyciągnięte dłonie

chciałabym na nowo

słyszeć w sobie dźwięk

delikatne stukanie

jakby kropel o parapet