wieczny czas

zatrzymaj mnie

w pół biegu 

z niespokojonego snu

wyrwij

myśli poszarpane

rozplącz

dni minione

przyjmij

lekką mnie uczyń

podarowaną godzinę

weź

(klik)

Korzystając z tego, że dzisiejsza noc jest troszkę dłuższa (o tę jedną godzinkę)...

 pomyślałam: jakie to wspaniałe! czas się zatrzymał na chwilę! Dzień się dłużył ze zmęczenia i nieoczekiwanych nadgodzin, ale dziś wszystko takie zawieszone, niedokończone, napoczęte, kapiące. Październik kończy się deszczem. Tęskni się i nie tęskni, jest się i jakby się nie było. Tak samo, a jednak inaczej. Dzień jakby powtarzał się w dniu kolejnym, rok co roku - a jednak, to już być możę ostatni tutaj. Z pośpiechu zlewają się w jedno, jakby istniał jeden wielki kubek bez dna (pozwalający nieustannie pić herbatę). A przecież nie takie samo wszystko, bo inne. Ulotny, wieczny (i wietrzny! bardzo!), nieustanny, codzienny...dzień, który się kończy i zaczyna myślą, oddechem. Dlaczego chcę ciąglę czegoś więcej? Nawet czas...a czas jest, zawsze, odwiecznie. Po prostu być, darowaną godzinę oddawać. Tylko oddane ma jakiś sens, cel...mimo zmęczenia, a może bardziej z nim, czuć całym sobą, że się trwa. Trwaj darowana godzino, trwaj kończący się październiku!