spojrzenia

(...)

 Ty jesteś wzrokiem

wzrokiem głębi

prowadzisz lekko

w trzeci wymiar

jak jasny płomień

który drąży

Teraz już znam

o jakże dobrze

otchłań drobiazgów

tworów ludzkich

Przez nocne niebo

mogę przejść

pytając gwiazdy jak dziewczęta

o ich imiona

Zaprzyjaźniony z całym światem

znam teraz ból

i radość głębi

znam tajemnicze słowo

wnętrze

Wnętrze obłoku

Wnętrze róży

Twoje

/Zbigniew Herbert, Nauczyłaś mnie patrzeć/